آغاز این سبک را به میانه های قرن بیستم در آمریکا نسیت می‌دهند. در واقع پس از انقلاب صنعتی دوم ، تعداد قابل توجهی از کارخانه های کلیدی تعطیل شدند و فعالیت های خود را به کشورهای دیگر منتقل کردند . در نتیجه، بسیاری از ساختمان های صنعتی با کیفیت ساخت بالا خالی و متروکه شدند. با افزایش جمعیت و ورود مهاجران به این کشور ، شهرها یک بار دیگر از اوایل دهه ۹۰ به طور فزاینده ای پرجمعیت شدند که منجر به کمبود ساختمان های مسکونی شد، این معضل، یک راه حل منطقی برای تبدیل مناطق صنعتی به محله های مسکونی را به همراه داشت و سبب شد کمبود مسکن بسیاری از مردم را برای سکونت به سمت کارخانه ها و کارگاه های متروکه و خالی روانه کند.
در همین فضاها است که سبک صنعتی متولد شد و به جای پنهان کردن زیبایی بکر ساختمان های صنعتی، طراحان خوشفکر اولین کسانی بودند که به دیوارهای خالی و فضای باز، جزئیات معماری، و عناصر فضایی این ساختمان اهمیت دادند و سعی کردند با حفظ روح حاکم به این فضاها، کاربری جدید را ایجاد کنند. در این فضاها بهره گیری از تمام چیز هایی که در ساختمان اولیه بنا به کار گرفته شده است اعم از لوله ها ، تیرک های چوبی ، دیوارهای قدیمی و آجری ، مبلمان قدیمی ، کانال های تهویه هوا ، رادیاتور های ازکارافتاده ، دودکش ها و … به چشم می آید. در این سبک معماری داخلی سعی در استفاده کاربردی از تمام اجزای فضا است. و اصل پنهان کردن برخی عناصر به منظورز ایجاد زیبایی که در سبک های کلاسیک و مینیمال مطرح است؛ در طراحی داخلی صنعتی کمتر موردتوجه است . اکسپوزبودن و نمایان بودن سازه و متریال ها به عنوان یک اصل است.
ذات شکل گیری این سبک که از فضاهای بزرگ کارخانه ها آغاز شده است موجب شده است، فضاهای بزرگ سوله مانند و پلان‌های باز به یک ویژگی سبک تبدیل شود و تقسیم بندی فضا ها و اتاق ها از طریق، مبلمان، پرده یا کابینت‌ها و کمدها صورت گیرد.
سبک معماری صنعتی برای برخی از تیپولوژی های معماری کاراتر و جذاب تر هستند. منازل با سالن های نشیمن نسبتاً بزرگ ، رستوران ها ، کافه ها و تالار ها از این نوع فضاها است و یکی از بهترین فضاها برای این سبک ، فضای رسمی اداره‌ها،، کمپانی ها و شرکت ها است. چراکه خصوصیات فضایی، متریال و رنگ های استفاده شده در این سبک با مولفه های فضای اداری هماهنگ است.
در حقیقت سبک صنعتی از دنیای کار صنعتی الهام گرفته شده است که در آن ماشین، فلز ، بتن و آجر مطرح است. این متریال به صورت نمایان و اکسپوز هست که سبک صنعتی را تعریف میکند. دیوارهای آجری یا بتنی با کف های بتنی و با تیرهای فلزی یا راه پله های فلزی و بتنی به همراه مبلمان فلزی و چرمی روح فضای صنعتی را در فضا خلق میکند.
در سبک صنعتی نیازی، رنگ آمیزی یا تغییر رنگ مصالح و عناصر فضا جایگاهی ندارد. بلکه آن ها، به همان رنگی که دارند به صورت طبیعی در محیط قرار می گیرند. این رنگ ها با توجه به نوع متریال این مواد اغلب رنگ هایی خنثی دارند؛ مانند سیاه ، خاکستری و به میزان کمتری سفید رنگ هستند. از رنگ های قهوه ای و خرمایی به عنوان رنگ های مکمل در مبلمان و آجر ها نیز استفاده می‌شود تا از فضای سرد محیط کاسته شود.
در این سبک مبلمان و اکسسوری هایی استفاده می‌شود که حس و حال فضای صنعتی را ایجاد کند. البته با اصل کارکردی بودنِ هر یک از وسایل و به دور از هرگونه افراط و تجمل با متریال هایی غالبا از چوب و فلز (برنز، فولاد، آهن، برنج)و چرم. گاهی در این سبک وسایل قدیمی و وینتج به همراه تابلوهای نقاشی و گیاه هان طبیعی به کمک تلطیف فضا می‌آیند.
نورپردازی و روشنایی نقش کلیدی در سبک صنعتی دارد. کارخانه های قدیمی نیویورک پنجره های بزرگی داشتند که از طریق آنها مقدار زیادی نور طبیعی در فضا حضور داشت. در طراحی داخلی صنعتی بخش زیادی از نور محیط از طریق نور طبیعی و پنجره های بزرگ تأمین می شود. و بیشتر ابزار و لوازم نورپردازی های سبک صنعتی از فلز ساخته می‌شوند و ترکیبی است از آویزها و لامپ ها. هنگام استفاده از آویزها، ارتفاع آنها باید کم با سایه های پهن باشند.
ویژگی های اصلی:
- پلان و چیدمان باز
- سقف های بلند
- مصالح و عناصر اکسپوز
- نمایش آنچه مرسوم نیست
- صنعتی اما پایبند به سنت
- استفاده از مواد و مصالح غیر متعارف
- استفاده از رنگ های خنثی
- استفاده از اشکال هندسی
- استفاده محدود از دیوار و تقسیم بندی با سایر عناصر چون مبلمان و کمد
